در جواب ِ دخترم که پرسید: چرا مرا به دنیا آوردی؟

زیرا سال‌های جنگ بود

و من نیازمند ِ عشق بودم

برای چشیدن ِطعم آرامش.

زیرا بالای سی سال داشتم

و می ترسیدم از پژمردن

پیش از شکفتن و غنچه دادن.

زیرا طلاق واژه ای ست

تنها برای مرد و زن

نه برای مادر و فرزند (واژه پدر جا مانده)

زیرا تو هرگز نمی‌توانی بگویی:

مادر ِ سابق ِ من

حتی وقتی جنازه‌ام را تشییع می کنی.

و هیج چیز، هیچ چیز در این دنیا نمی تواند

میان ِ مادر و فرزند جدایی افکند

نفرت یا مرگ حتی.

و تو بیزاری از من

زیرا تو را به دنیا آورد ه ام

تنها به خاطر ِ ترسم از تنها ماندن

و هرگز مرا نخواهی بخشید

تا زمانی که خود فرزندی به دنیا آوری

ناتوان از تاب آوردن ِ خاکستر ِ سوزان ِ

رویاهاو آرزوهای دور و درازت

In Answer to My Daughter : Why Did You Bring Me Into Existence?

Because it was wartime
and I needed lovemaking
to taste a bit of peace.

Because I was over thirty
and I needed blooming
before becoming droopy.

Because divorce is a word
for men and women
not for mothers and children.

Because you can never say:
my ex-mother
even when you attend my funeral.

And nothing, nothing in this world
can separate a mother from her child
neither hate nor death.

And you hate me
because I brought you into existence
only for my fear of loneliness

And you’ll never forgive me
until the day you bring a child into existence
unable to bear the burning ashes of
your dreams.